BANA HERSEY SENI HATIRLATIYOR....

Lorenzo ile oturuyoruz salonda... Sangiovese di Romagna, Le Cernaie sarabi iciyoruz.. Sisenin uzerinde av eti icin uygundur yaziyor ama ben buyuk bir peynir tabagi hazirliyorum Lorenzo’nun aksam yemegi yemedigini bildigimden... Aksam yemegi yemiyor, yese de et yemiyor...

Benimse niyahet, uzun zamandir sevdigim biriyle icmek uzere sakladigim bu sarabi actigim icin ozel olarak keyfim yerinde...

Lorenzo cok eski arkadasim... Italya’da bir insan benim icin ne kadar eski olabilirse, o kadar eski... “deli doktoru” diyor kendisine, cok yakisikli oldugunu bilmiyormus gibi davraniyor, arkadaslarina karsi hep biraz vefasiz ama bu benim cok ta umurumda degil, gorustugumuzde iyi vakit geciriyoruz, “bir daha gorusene kadar kendine iyi bak” deyip ayriliyoruz, zaten daha fazlasina zamanimiz yok ve benim dogum gunumun hatirlanmasindan daha cok onemsedigim seyler var “arkadaslik” adina hayatta...


“Sana bir sir verecegim, daha dogrusu yardimina ihtiyacim var “ diyorum...
“Nihayet deli oldugunu kabul ediyorsun galiba” diyor...
“Ediyorum” diyorum, “gulmeyecegine soz verirsen anlatabilirim”...
“Gulerim” diyor... Sonra ciddi oldugumu anlayip, susuyor...

Anlatiyorum... O kadehini hafif hafif sallayarak dinliyor yuzume bakip... Onun yuzune kadehin isiltisi ve sarabin kirmiziligi anlik dalgalar halinde vurup geciyor... Rastgele bir CD alip playere koyuyorum... Bach ...

“Dinliyorum” diyor...
“Anlatiyorum” diyorum...

Cok siradan bir hikaye gibi basladi hersey... Oylesine, herhangi birini ya da herhamgi bir seyi merak eder gibi ilgimi cekti... O gune kadar cok ta basimi cevirip bakmamistim, yapacak daha guzel, belki daha ozel, kesinliklikle de daha onemli seylerim vardi...

Tanidikca, bildikce ilgim artti... Hep daha cok zaman ayirmaya, baskalarinin zamanlarindan calip, onunla ilgilenmeye, daha cok merak etmeye basladim...

“Eyvah eyvah...” diyor bir parca cevizli tronchetta peyniri yerken...

“Evet” diyorum, “Eyvah eyvah”... Sen beni tanirsin... Inandigim bir sey tutkuya donusur bende... Iste ona da cok inaniyorum”...

“Iyi de bunda delilik nerde ?” diyor, gulumsemeye korkarak...
Iste diyorum, tutku artik guvenlik cizgisini gecti sanirim... Gecelerimi, gunduzlerimi kaplamaya basladi son iki senedir... Sabit fikire donustu...

Ondan baska bir suru sey dusunuyorum ama onu da dusunuyorum...

Gunduzleri, geceleri, yemekteyken, tatildeyken, uyumak uzereyken, henuz uyanmisken, gozlerimin kenarlarindaki cizgilere bakarken, sinemaya gitmeden once birseyler atistirirken...

Hic ilgisiz anlarda oyle birdenbire birsey bana onu hatirlatiyor...

Ona dair yuzlerce sayfa yazi yazdim... Ne kadar anlatsam, anlatmadigim birsey kaliyor... Galiba ciddi bir bicimde yasantima girdi artik...

Beni endiselendiren sey, artik sarkilari bile sarki gibi dinleyemiyorum... Mutlaka ama mutlaka bir cumle ona dair soylenmis oluyor...

“butun sarkilarda mi” diyor, “evet diyorum, butun turkce sarkilarda, hepsinde, en sacma sarkida bile, mutlaka bir cumle onun icin, ona dair, ona ozel gibi geliyor bana ve bu durumdan hic mutluluk duymuyorum acikcasi...

“Himmmm” diyor... Duruyor tekrar “himmmmmmmm” diyor...

“Herseyi bosver ama sarkilari tekrar sarki gibi dinlesem keske” diyorum... “Yardim edeceksin degil mi? “...

“Su sarki isini biraz daha acikca anlatsan” diyor...

Yarin ogle yemeginde bulusalim, balik, bol yesil salata ve bir dilim ekmek yiyelim, o zaman sana anlatacagim diyorum...

“Guzel bir menu” diyor...
Evet cok guzel diyorum...

Aklima geliyor birden, hani bir sarki vardi,

"hatiralar sarmis dort bir yanimi
baktigim heryerde izin duruyor..
ben seni dusunmek istemesem de
bana hersey seni hatirlatiyor...

simdi dinledigim tum sarkilarda
bana hersey seni hatirlatiyor....

diyordu...

Iste tam onun gibi...

Devamini da anlatmak istiyorum... Artik basladim bir kere...

p.s: Metin Senturk soyluyor...Bana Hersey Seni Hatirlatiyor

1 Ekim 2010’Roma