IPI KOPMUS UCURTMALAR...

Cok sicak bir gun.. Bolum baskaniyla birlikte hastanenin park yerine dogru yuruyoruz.. Birlikte bir yere gittigimizde arabayi genellikle ben kullanirim...O da birseyler okur, ya da telefonla konusur..

Bugun siz kullanin diyorum, ayakkabilarim cok topuklu.. Ben hep topuklu giyerim ama bugunkulerin ustunde durmakta zorlaniyorum..Uzerimde siyah bir pantolon, minik siyah bir gomlek, boynumda kocaman siyah inciler var.. O da, genel halinin aksine takim elbiseli.. Sehrin disina dogru, guzel villalarin oldugu semte geliyoruz.. Aradigimiz adrese ulastigimizi, bahcede birikmis, iyi giyimli kalabaliktan ve bahce disina tasan ciceklerden anliyoruz.. Kendimize golge bir kose bulup, sessizce beklemeye basliyoruz..

Bekledigimiz 14 yasinda bir cocuk.. Yuzu cilli, kumral sacli, ici sari benekli yesil gozleri olan, guzel, haylaz, tembel teneke, sinifinin sonuncusu bir cocuk.. Ogretmenler toplantisindan sadece sikayetler getiriyor eve, komsulardan yakinmalar.. Kizlar ona bayiliyor, o da kizlara.. Motosiklet istiyor karne hediyesi olarak.. Hangi zayifina alalim diyorlar..?

O sadece bir cocuk ve cocuklugun gerektirdigi her haylazligi firsat buldukca yapacak, tatli bir cocuk..

Annesi ona bas bas bagirirken yanagina kondurdugum tek opucuk geliyor aklima.. Gelsin diye onu bekliyoruz..

Bahcede beyaz buyuk bir kutu var.. Piril piril.. Kenarlari oymali.. Etrafinda onlarca beyaz balon bagli.. Cicekler duvarlarin ustunden sokaga tasiyor.. Heryer Italyan’larin dokunduklari herseye yaptiklari olaganustu elegansi tasiyor..

Bir kadin cigligi yirtiyor sessizligi.. “Gostermedim” diye bagiriyor annesi... “Gostermedim sevgimi.. Sakindim, sakladim, kizdim, bagirdim... Verin bana oglumu, verin ki sarilayim...”

Avuclarimiz buz kesiyor.. Gokyuzu beyaz balonlarla dolu.. Kimileri agaclarin dallarina takilip duruyorlar, kimileri aceleci uzaklasmak icin..

Ben gidiyorum diyorum.. Bolum baskani dur lutfen, olmaz diyor.. Nereye bakacagimi bilmiyorum.. Gozlerim sevmiyor gorduklerini.. Kalbim aciyor.. “Annelik yapamadim, kendi kendine buyudu, farkina bile varamadim” diye haykirmaya devam ediyor anne..

*Mehmet’in kitabinda yazdiklari geciyor aklimdan.. “Olsalardi, bugunu yarinin insafina birakmaz, daha cok ana ogul, baba evlat, dayi yegen olurdum....Olsalardi gokyuzunde ucan kuslarin hesabini sormazdim; arkadaslarimdan hic misket, pul, kitap calmadim, olsalardi calardim, “hatira” diye... olsalardi soz verip de “yaparim” a biraktigim yemekler yapardim, bu kadar koymazdi simdi, dertlenmezdim.. diyor..

Hayatin bir de obur yani var.. Ben buna tanik olmaya aliskinim yaptigim isten oturu.. Ama aliskanligim sadece zorunlu tanikliktan oturu.. Baska degil.. Hayatin obur yani ne zaman gelir, ne zaman yakalar, ne zaman acitir kimse bilmiyor..

Sadece kirilan midir cok uzgun olan diye dusunurum, kalbimin cok kirildigi zamanlarda.. Cunku bazen kirik bir kalbin parcalari, keskin camlardan daha cok yaralar insani.. Acitir, kanatir, delik desik eder..

Herhalde sevgidir caresi..

Bazen o yarinlara birakilan..

Bazen gosterilirse coklugu, onemi azalir sanilan,

Bazen ceza niyetine sakinilan,

Bazen gururun oyuncagi olup saklanan, kapatilan, bastirilan..

Herhalde sevgidir caresi..

Ya da belki baska seyler de vardir da ben bilmiyorum..

.

.

Icimdeki butun ucurtmalarin ipleri teker teker kopuyor ...

.

Umarim dallara takilmazlar diyorum.....


7 Eylul 2009’Roma

*Mehmet Sarac, Canlarina Degsin (Everest yayinlari)