EYLUL, YAGMUR ve CEMAL SUREYYA'NIN KALEMINDEN 3 SEHIR...

Babamin buyukbabasi, dava vekili Esat Efendi, Istanbul’da dogmus buyumus de, oradan neden Erzincan’a goc etmis bilmiyoruz...

Dogdugum sehri hic tanimiyorum... Daha dogrusu benim, sadece kendime ait bir anim yok bu sehirle ilgili... Hayal meyal babannemlerin bahce icindeki buyuk evlerini, genis mutfaktaki kuzineyi, maltizi, bahcedeki dut agacini filan hatirliyorum... Ya da hatirladigimi saniyorum... Geriye kalan hersey, bana anlatilanlarin benim beynimde yarattigi izdusumler...

Sonrasi degisen sehirler, degisen yuzler, degisen hayatlar...

Ege bolgesinde gecen cocuklugum, Istanbul’a dokunup kacilan, korkuyla gecmis bir genc kizlik yili ve cocuklugumun Ankara’si, hem anneannemlerin, hem babannemlerin evleri, ardindan yine ayni sehirde gecen universite yillarim... Sonra mecburi hizmet, once Bozkir, sonra Konya... Simdi de yeni bir mevsim Roma... Yasanmis, anilar birakilmis, hayaller kazinmis goz bebeklerimin altina, uzaklasmis sehirler...

Gulcin bana cok guzel bir yazi yollamis... Ona da sevgili arkadasi Suna'nin esi Osman'dan gelmis, "Gulcin bosver Istanbul'u, bak Cemal Sureyya ne diyor" notuyla beraber... Osman, butun cok zeki insanlar gibi sanata ve siire duskun bir insan...

Bu yazi, eylul’e, bu sabahki yagmura, dogduklari yerlerde kalmayan, ruzgarlarla arkadas serseri yapraklara cok yakisan bir yazi...

Nereliyim ben diye dusundum okuduktan sonra... Cok yerliyim, her yerliyim ama en cok galiba Ege’liyim...

Tesekkurler Gulcin... Keske kendin de gelsen soyle birden bire... Ne guzel olurdu...
Sana da Osman... Hem tesekkurler hem de selamlar yolluyorum...

1 Eylul 2010

--------------------------------------------------------------------------------------------

Cemal SÜREYA'nin kaleminden üc sehir:

Ankara, en iyi kalpli üvey ana. Bu şehri bu kadar yalın anlatan başkabir şey olamaz sanırım. Sorumluluklarını bilen, asla kötü davranmayan ama sonuçta bir üvey ana olan Ankara .

Bu şehirde insanlar bekler. Emekliliği, askerin bitmesini, rüşvetin gelmesini, gönderdiğiniz evrakın cevaplanmasını , suskun devletin konuşmasını beklerler. Taşı çatlatacak bir sabırla bir şeyleri beklerler, kim bilir bekledikleri hayattır.

Belki denizi görselerdi beklemezlerdi. Denizi su sanıyorlar.Suyu görmek için göllerin kıyısına gidersiniz ama su ufka uzanmaz. Bir suyu deniz yapan ufuk yoktur Ankara'nın göllerinde. Oysa ne önemlidir suyun hiç bitmemesi ve uysal bir sevgili gibi gökyüzüyle birleşmesi. O vaatker ufuk çizgisi, o nasıl güzeldir. Her zaman ötelerde bir şeyolduğunu fısıldayan o şehvetli çizgi. Insanlar Ankara'da beklerler, kimbilir bekledikleri hayattır.


Istanbul'da ise durum daha vahimdir. Hayat sanki bir adım ötede duruyor gibidir. Doğruya doğru, dünyanın en güzel şehridir Istanbul, ama hayat eli çabuk davranır. Daha siz elinizi uzatmadan işveli bir kadın gibi kaçar gider.

Bu yüzden hırsla kovalarlar hayati Istanbullular. Beklediği şeyin belki de hiç gelmeyeceğini söyleyen şeytani fısıltıya rağmen, Ankaralının dingin tevekküllü bekleyişinde bir huzurvardır. Ama Istanbullunun hırslı kovalamacasında ne huzur vardır ne de tatmin. Dünyanın en güzel şehri hemen kol mesafesindeyken kendilerini yiyip yutan bir kovalamacanin içinde kaybolur giderler. Hayat kaçar, onlar kovalar.

Ama Izmir... Izmir'de hayat beklenmez, kovalanmazda. O zaten sizinle beraberdir.
Ufkun ötesini muştulayan bir deniz vardır. Mutlulukla dolu, sakin bir sevişmenin tadındadır körfez. Körfez vapurlarının sakin gidişinde hırslarınız yok olur, kovalamayı bırakırsınız, hatta martılara gevrek atacak kadar iyilikle dolarsınız.

Ne varsa bu şehirde, bayatlamış vapur çayı bile nektar olur. Hafta sonları denizedoğru bir göç başlar. "Ey hayat, biz Çeşme'ye gidiyoruz sen de arkadan gel" der Izmirliler muzipçe.

Ve ne gariptir ki hayat, uslu bir çocuk gibi onların peşinden gider. Ne garip, uçak biletinin üzerinde adımın hemen yanında yazan IZM harflerine sevgiyle bakıyorum. Sabırsızım, sevgilisine kavuşacak aşıklar kadar.

Cemal SÜREYA


P.S: Resimler Eric Johannson