HAVA AYAZ MI AYAZ, ELLERIM CEPLERIMDE...

Sabah erkenden uyaniyorum, yuruyus yapmak uzere cikiyorum. Bizim semt derin uykuda, yuruyerek golun kenarina kadar geliyorum, ellerim uyusuyor soguktan... Ne zaman ellerim ususe, aklima hep o sarki geliyor...

Hava ayaz mi ayaz (tik)
ellerim ceplerimde,
bir turku tutturmusum
duyuyorsun degil mi..

 Golun kenarindaki bara giriyorum. Kaynar kaynar bir cappuccino diyorum... Ya da soyledigimi saniyorum cunku dislerim birbirine carpiyor. Barmen asik suratli, benim de hic sabah sohbeti etmeye niyetim yok, cappuccinom sicak olsun yeter ama asik suratli barmen, fincanimin kenarina minik bir zencefilli kurabiye koyuyor, fincanim bir gunesle onume geliyor... Fincani simsiki tutuyorum ellerimle ama porselen o kadar kalin ki,  sicakligi gecirmiyor. Golun etrafindaki agaclar bakiyorum... Ben soyluyorum, onlar dinlemiyorlar... Badem agaclari... Minicik bir gunes parcasina kanip, ciglik ciglik ciceklere donaniyorlar... Mimozalar sari tullerden bulutlar gibi ...Yerler bembeyaz minicik papatyalarin, nazik isgaline ugramis coktan...

Ah diyorum ne aceleniz var... Ne bu panik... Ne olur bir ay daha bekleseniz, ne olur...? Bardan cikiyorum, yuruyusume geri donuyorum, ama usumeye devam ediyorum...

 

Ayaz yuzumu donduruyor... Kafamin icinde binlerce dusunce...

 Bir seneyi askin bir zamandir uzerinde calistigim bir proje, sanki  Sisyphus'un cezasi gibi tam sonuca ulasacakken yuvarlanip geriye dusuyor. Ugrasiyorum, didiniyorum, enerjimi topluyorum, bu sefer olacak diyorum, hayal kirikligi daha da buyuyor. Baska bir cok proje, hizlica yollarina giriyor, cabucak sonuclar aliniyor, hersey kolayca organize oluyor ama uzerinde en cok calisilip dusunulen nedense bir turlu rayina oturamiyor.

Cuma gunu cok hos bir managerle ogle yemeginde bulusuyoruz. Oturdugu yerden kaldirsam ve bir bill boardin uzerine yapistirsam, trafik alt ust olur. O kadar yakisikli ve hos bir adam. Benimle Italya'da su anda aktif olan bir beslenme projesinin bir parcasi olmam icin ilgilendiklerini biliyorum. Bundan cok gurur duyuyorum ama ayrintilarla ilgili hicbir fikrim yok. Ben is kadini degilim, bilim kadiniyim, cok kolay yanilabilirim karar alirken, ama yaptigim ise cok inaniyorum diyorum. "Ben de size inaniyorum" diyor.  Kadehime sarap koymasi icin, garsonu minicik bir isaretle cagiriyor, sagliga diyerek bir yudum sarap iciyor ve bana " arkaniza yaslanin, size birsey anlatacagim" diyor... Arkama yaslaniyorum, bu yemege ben davet edildim, onun icin ben dinleyecegim.

Calistigi son multinational gruptan ayrilma oykusunu ve kadere nasil inandigini yuzunde hep cok hafif bir gulumseme ile birlikte anlatiyor...Dinliyorum ama aslinda hepsini biliyorum... Asistanim Google, kimsenin hayatinda hicbir sir birakmiyor. Ben dinliyorum, icimden bu karsilasmadan ne kadar mutlu oldugumun sinyalleri geciyor, muhtemelen gozlerim parliyor geriye iteledigim yaslar yuzunden, dinledigim oykunun olagan ustulugunden cok, bunun bana anlatilma biciminden oturu...

Bunu bir tanisma yemegi kabul edelim ve bu hafta, iki yoneticimizle tekrar gelecegim Roma'ya, siz Turkiye'ye gitmeden once bir aksam yemegi yiyelim diyor. Aklimdan hemen "manikur, kuafor, ne giyecegim " diye geciyor, kendi kendime gulumsuyorum... Ben badem agaclarindan daha az romantigim artik, daha cok akilliyim. Hicbir sey ummuyorum, hic fazla sevinmiyorum, oyle cok yapacak isim var ki, yeni bir proje icin o kadar buyuk heyecan duymuyorum ama cok hos bir erkekle, cok guzel bir ogle yemegi yedim diyorum.

Beni arabama kadar geciriyor, onun soforu arabasini almaya gidiyor. Hava buz gibi...

Roma'da yasiyorsaniz eldiveniniz olmasa da olur... Benim var eldivenlerim kiyafet tamamlayicisi olarak ama sayilari hizla azaliyor teklerini kaybettigim icin. En son, ilk kez taktigim kizil kahve Fendi deri eldivenin teki eve geri donmuyor, uzuluyorum ve  kaybettigim seylerin yerlerine yenilerini koymamaya karar veriyorum, esyalarima  sahip cikmayi ogrenene kadar... Artik bu hayatta ogrenirsem ne ala, ogrenemez ve sonra dunyaya tekrar donersem ama mesela su sinegi olarak, o zaman da hangi esyaya ne kadar sahip cikarim 1 guncuk omrumde bilmiyorum... Benim eldivenim olmasa da olur, evsizler barksizlar ne yapiyorlardir acaba bu sogukta diye geciyor icimden...

 Hava ayaz mi ayaz, ellerim ceplerimde,

17 Mart 2013'Roma