SADAKAT...

Ben sadik bir insanim... Isime, sevdigime, esime-dostuma, arkadaslarima, calistigim yerlere hep sadik kaldim... Buna ayakkabi tamircisi, artik sehrin obur yakasinda kalan terzi, fiyatlari herkesinkini asan mandra, araba tamircisi, seyahat acentasi da dahil... Kuaforumu biraz aldatmis olabilirim ama kahkullerimi kendim keserek, kendimle aldattigim icin o kadar da “ihanet” sayilmayabilir...

Sadakati bir durum degil, bir secim olarak gordugum icin oyleyim...

Biraz fazla yol giderim, biraz fazla oderim, biraz naz cekerim, kirginliklarimi kendim tamir ederim ve sadik kalirim...

Yillardir, yer hizmetlerini bir kenara birakirsak, hep ayni hava yoluyla seyahatlere gitmis, ucakla ilgili hicbir nedenden oturu uzulmemis, nezaketlerine, kucucuk ayrintilarda gizlediklere inceliklere hep mutlulukla bakmis ve bunu her yerde soylemisimdir...

Annem 1 ay onceden basliyor... Bizim buradaki hava alani aciliyor, ama her ucak gelmiyormus, sen iste “ucmanin kolay yolu” olandan al biletleri diye... Ben biletleri coktan almis, seyahatle ilgili ufak tefek program yapmis, biletleri geri veremem artik diye anneme direnmeye calisirken, Antonio “ben Federico ile onden gidecegim” diye ani bir plan degisikligi yapiyor, bizim seyahat alt ust oluyor, annenin soyledigi hava yoluna dogru ciddi bir “U” donusu yapiliyor, biletlerin Federico ve benim icin olanlari sirketin kendi web sayfasindan, digeri “sen bana karisma” denilerek Italya burosunun internet sitesinden aliniyor, Federico babayla gidip anneyle donecegi icin, dogdugundan beri kendine ait bir pasaportu oldugu icin ama yine de cocuk oldugu icin kimin refakatinde oldugu soylenerek kayit edilmeye calisiliyor...

Burada ozel bir parentez aciyorum... (Bizim evin terazisi cok tembih etti; 1-Insanlari uzme 2-fit erkeklerden cok soz etme 3-sikayet eden yazilar yazma 4-Olumsuz cumleler kullanma)

Onun icin cok kisaca anlatacagim... Hatta anlatmiyacagim...

Her gorusmede “size hitap edebilmem icin, isminizi alabilirmiyim efendim” sorusuna cevap verilen 5-6 30’ar dakikalik telefon gorusmesi yaptigimizi, Antonio bu aksam annemlerle, havaalanindan alinmis guzelim Abruzzo sarabini yudumlarken, ben Roma’dan kimbilir nerede kaybedilmis valizlerin pesine dusumusken, konustugum Istanbul genel merkezinin bana “listemizde bu isimde bir yolcunun bizimle seyahat ettigi gozukmuyor efendim” dedigini, iki gun onceden haber verilmis 20 dakikalik rotar haberi ile hava alanina gittigimizde, boardlarda bu ucaga ait hicbir iz olmadigini, bu sirkete ait hicbir gorevliye ulasilmadigini, benim Istanbulu’u arayip, bana hitap edebilmeleri icin ismimi verdikten sonra, “bu konuda hicbir bilgiye ulasamiyorum” diyen gorevliye, hakikaten sesimi yukselttigimi, bunu soylemek icin mi beni telefonda tutuyorsunuz dedigimi, bu firmanin cok iddiali reklamlarda kuyruklara takilmadan tam zamaninda ucun dedikten sonra, bir gece once 2 saat, birgun sonra 1,5 saat rotar yaptigini, bu arada Leonardo da Vinci havaalaninda herhangi bir ucus bilgisine rastlanmadigini, ic hatlar ucagina verilecek sekilde valizleri aldiklarini soyleyen gorevlilerin, elektronik biletten ucus numarasini bile bulmaktan aciz olduklarini filan soyleyip sizi bunaltacak degilim...

Kiminle konussam, “oluyor boyle seyler” dediler bu aksam...

Biz susmaya devam ettikce olur tabii...”Ucmanin kolay yolu” derken, kolay bir seyahat yapilacagini sanirsiniz, onlar kendileriyle ilgili reklamlarda nasil uctuklarini soyluyorlardir oysa...

Ben iyi oldugunu dusundugum hersey icin usenmeden “geri bildirim” veren bir insanim... Onun icin sikayet etmeyi de kendime hak goruyorum... Onemli olan iddiali baslangiclar yapmak degil, onemli olan dogru ayakla baslamak, iyi organize olabilmek, ezberletilmis cumlelerle sizinle konusan degil, cozum bulabilen, cevap verebilen bir sistem yaratmak bence...

Yoksa anlattiklariniz avci hikayesine doner, biz de “sen de iyi uctun haa” deriz sonunda... Bu arada size hitap edebilmem icin bana isminizi vermenize gerek yok, yuruyemeden ucan kac at var ki bu dunyada?

Herneyse, Federico ve babasi ulastilar cok sukur bizimkilere... Kizginligim gecti coktan... Valizler bulunursa bulunur, bulunmazsa canlari sag olsun...

Yarin da babanneyi yolcu edecegim...

Ucak kalktiktan sonra, Fiumicino’daki alisveris merkezine gittik babanneyle birlikte... Once birseyler yiyelim dedik... Havaalaninda Federico’yu neselendirmek icin cektigim fotograflari hatirlatip, “gulumsediginde de pek bir seye benzemiyorsun ama yuzun asikken iyice cirkin oluyorsun ona gore” dedi babanne bana... Bogurtlenli ve yaban mersinli bir dilim pasta yedim, kahve ictim, biraz keyfim yerine geldi...

“Uzulme oluyor boyle seyler” dedi annem telefonda...

Uzulmuyorum dedim... Biliyorum hep oluyor boyle seyler....

P.S: www.sikayetvar.com sitesine bakin bir... Megerse bizimkilerin huyuymus butun bu olup bitenler... Bu isin bir de donusu var, ne diyeyim hakkimizda hayirlisi...

3 Agustos 2010’Roma