BUGUN HEPINIZIN..

Pazara gidiyoruz babamla.. Yanina takiliyorum.. Aslinda kalabaligi da, cok fazla dolasmayi da sevmiyorum..

Babamsa tam tersi..Once butun pazari dolasiyor, sonra alisverisi yapiyor.. Tezgahlardan birinin onunde duruyoruz..

“Nasilsin Osman Efendi ?“diye soruyor babam pazarciya.. "Iyiyim, hosgeldin ne vereyim bugun" diye soruyor Osman Efendi, bana bir mandalina uzatarak.. Mandalinayi aliyorum.. “Kese kagidi versene len” diye sesleniyor terazinin arkasinda duran cocuga..

Aaaaaa… Bu Mehmet,.. Bizim okuldan.. Tembelligi dillere destan, essek kafali Mehmet..

Hic bana dogru bakmiyor, gorulmek istemedigi besbelli.. Ben de babamin paltosunun arkasina saklaniyorum, gorulmek istemeyenleri karsimda dursalar da gormeme huyumu muhtemelen o gun kazaniyorum..

Sonra Mehmet’in bir oykusu oluyor.. Tembelliginin, hep dugmesi kopuk, onlugunun onunde sallanan yakasinin, tozdan topraktan griye donmus onlugunun, kesilmemis tirnaklarinin sebepleri seriliyor onume ben sordukca babama.. Mehmet’in esek kulaklari gitgide kisaliyor gozumde.. Cocuk kulagina donuyor.. Hayata sansiz baslayan bir kinasiz kuzunun kulaklarina donusuyor hatta..

Okulda da hic yuzume bakmiyor Mehmet.. Cogunlukla cekilmekten kizarmis kulagini kapatmak icin kafasina taktigi soluk mavi bereyle, etrafini saran dunyayi da ortuyor, hizla geldigi okuldan, ayni hizla cikip gidiyor..

Bayramlari cok seviyorum ben.. Saclarim hep kisa.. Bacaklarim cop gibi.. Cirkin bir cocugum zaten.. Benden buyuk cocuklarla ayni sinifta oldugum icin, ufak tefekligim daha da belli oluyor.. Annemi elestiriyor arkadaslari “cok zayif sekerim bu cocuk ne bu boyle” diye.. Cok paralar verilip, istahim acilsin diye ari sutu getirtiliyor Ankara’dan.. Istahim acilmiyor.. Oglan cocuklarina benziyorum..























Ablami kiskanip, illaki isterim diye tutturdugum fistolu kurdele kafamin ustunde, oglan cocugu suratima hic uymuyor. Tepemdeki iki tel saci fiskiye gibi yapip, kurdeleyi siyah tokalarla zorla tutturuyor annem.. Bazen siir okuyorum, elimi kolumu acarak, bayrak diyince bayragi, yurek diyince yuregimi gostererek bayramlarda..


Sabah bizi siraya sokmaya calisiyor ogretmenler.. Ogretmenler de, okulun muduru de sert insanlar.. Tirnaklar, ayakkabilar kontrol ediliyor.. Sumukleri akanlar, banyoya gonderiliyor..

Benim cebimde 25 kurus var.. Bugun dondurma cikiyor ilk kez.. Agzimizin icinde ilitarak yememize izin var tek top dondurmayi..

Sonra birden buyuk siniflardan birinde bir dalgalanma oluyor.. O tarafa dogru bakiyoruz.. Mehmet’in eli yine kulaginda.. Ogretmeni bas bas bagiriyor.. “bugun de kopuk yakayla gelinir mi essek kafali oglum, sen adam olmayacaksin, gir cabuk sinifa” diye..

Mehmet essek kafali degil.. Adam olmayacagi daha belli degil.. Yakasi kopuksa, bu sadece onun sucu degil.. Onun bayram torenine gelmemesi hic mumkun degil..

Siradan kosarak cikiyorum.. Bir cocuk ne kadar bagirabilirse o kadar bagiriyorum.. “Bugun onun da bayrami, anladin mi, bugun onun da bayrami”.. Kafamdaki kurdeleyi cikarip, ustundeki siyah tokayi uzatiyorum yuzume hiddetle bakan ogretmenine.. “bak bununla tuttur yakasini, bugun onun da bayrami”..


Sonraki gunler bilinen seyler oluyor.. Annemle babam okula cagiriliyorlar.. Sonra beni daha iyi terbiye etmeye ugrasiyorlar.. Bu konuda ellerinden geleni yapiyorlar.. Buyudukce, ben de kendimi daha iyi terbiye ediyorum.. Susmayi ogreniyorum..

Ataturk’u onun ilkelerine cok bagli babamdan, kurtulus savasi madalyasi olan dedemden ve kendi bildiklerimden oturu cok seviyorum..

Lider kavramina en cok uyan lider..
Bir onder..

Bu bayrami butun cocuklara armagan etti biliyorum ..

Hepinize.. Fistolu kurdeleriyle, guzel giysileriyle, belediye baskanlarinin, cumhurbaskanlarinin koltularina oturacaklara da; esek kafali, soluk giysili, kinasiz kuzulara da.. Hic ayirt etmedi
Cumhuriyeti emanet edecegi elleri..

Onun icin sevgili cocuklar..

Bugun nerede olursaniz olun..

Hangi kentte, hangi evde, hangi sokakta yazilmis olursa olsun kaderiniz..

Hangi varsilligin cicegi, hangi yoksullugun dikeni olursaniz olun..

Yasam size acimasiz yuzunu ne kadar erken gostermis olursa olsun..

Ana kucagindan mahrum, baba ocagindan kopartilmis bile olsaniz..

Bir tek kisi bile inanmissa sizin adam olacaginiza, size kendi omrunu adadigi bir seyi emanet etmisse, “adam olma sansiniz” var demektir..

Onun icin butun yuregimle..

Hepinize tek tek inanarak..

Hepinize tek tek guvenerek..

Bu emanete sadik kalacaginiz bilerek

23 Nisan Bayraminizi kutluyorum..

23 Nisan 2009'Roma