MUTFAKTAKI YAKISIKLI (1)

Birdenbire kar yagmaya basliyor.. O inanilmaz sessizlik cokmeye basliyor Or-an sehrine.. “aa nasil donecegiz eve simdi “ diyorlar konuklarim, “bosverin” diyorum.. “ burada kalirsiniz, nasilsa yarin tatil, pijama partisi yapariz bu gece”.. Cumartesi gunlerinin is gunu olmadigi mutlu yillardayim daha.. Ankara’dayim..

Telefon caliyor.. Ariyan Nuri.. “Gelebilirmiyim ?” diye soruyor.. “Elbette gelirsin diyorum.. Hem su boregi var, kek, corek, mercimekli kofte ne istersen.. Universiteden “kizlar” bendeler.. Yemege kalmak istersen, uydururuz birseyler, benim evimde ac kalinmaz biliyorsun..”diyorum “Biliyorum” diyor..

“Kizlar, caylarinizi tazeliyeyim mi, yoksa kahve mi iceriz birer tane?” diye soruyorum.. O gunu, ustumdeki elbiseye, boynumdaki kolyeye kadar hatirliyorum ama niye toplandigimiz hakkinda pek bir fikrim yok.. Birsey kutlamiyoruz, 5 cayi adetimiz pek yok.. Ama cok keyifli bir ogleden sonra oldugu kalmis aklimda.. Dunya sorunlarini elege koyup eliyoruz.. Gunlerden, yasamdan, evliliklerden, Italya’dan konusuyoruz.. Ben Antonio ile nisanliyim o siralar..

Kahveleri yaparken kapi caliniyor.. Genc asistanlardan biri acmaya gidiyor.. Sonra bir sessizlik oluyor.. Bu sessizlik uzayinca elimde kahve tepsisiyle mutfaktan cikiyorum.. Nuri, ustunde deve tuyu rengi bir palto, kahverengi kazagi, pantolonu, kulagindaki minicik pirlanta kupesi, sag elinde dev bir kesekagidi ve icinden tasan pirasalar, maydanozlar ile kapida duruyor.. Karsisinda da Berna, yanaklari pembe pembe, yuzunde cok sevimli bir gulumseme ile hani neredeyse buyulenmis gibi ona bakiyor.. Nuri, o kadar hos ki, kapima gelmis bir arkadastan cok, bir dergideki reklam sayfasi gibi gozukuyor.. Beynim bu goruntuyu, hic silinmeyecekler listesine kaydediyor.. “gelsene iceri” diyorum.. Berna kahveleri elimden alip, gerisin geri mutfaga donuyor saskinlikla.. Nuri wok tavasini almak uzere arabasina...

“Aayyyyyyyyy.. Mehtap ablaaaaa, arkadasiniz cok yakisikli.. Aman Tanrim, nefesim kesildi valla” diyor Berna.. “Oyledir” diyorum.. “hem yakisiklidir, hem de cok adam gibi bir adamdir.. Ve de evlidir” .. Berna’nin ayak uzeri yedigi vurguna gulusuyoruz bir sure.. Nuri geri geliyor.. Ona da bir kahve yapiyorum.. Pek konusmuyor.. Kizlar yavas yavas gidiyorlar.. Ben mutfagi toparliyorum.. Nuri, “sana cin yemegi yapacagim bu aksam” diyor..” Tamam” diyorum.. Mecburi hizmet yillarindan kalma kucuk sandalyeme oturuyorum.. Getirdiklerini bir bir cikartip tezgahin uzerine yerlestiriyor.. “Baska gelecek var mi,?” diye soruyorum, esini de kastetederek “Ben haber vermedim, sen ara istersen” diyor.. “Tamam, arayalim bizimkileri” diyorum.. “Bizimkiler”, yakin arkadaslarimiz, ayni dili konustugumuz, dunyaya ayni yonden baktigimiz insanlar..

Nuri butun keyifsiz insanlarin zorlanmis dikkatiyle sebzeleri ayikliyor, dogruyor, hazirliklarini yapiyor.. O anlatmiyor niye keyifsiz oldugunu, ben sormuyorum.. Kirmizi sarabim elimde konusuyorum.. Havadan, sudan, universiteden, politikadan, herseyden.. Sonra, o anlatiyor ne olup bittigini kendiliginden.. Siradan bulutlar bunlar.. O kadar da onemli degiller ama can yakiyorlar..Dur bak, sana Cezmi Ersoz’un bir cumlesini okuyayim diyorum.. Nerdeyse butun kitabi okuyorum.. Sonra bir an geliyor.. Ona bir fotografa bakar gibi bakiyorum ve “yemek yapmak sana cok yakisiyor” diyorum.. Gulumsuyor.. “Iyi geldi burada olmak” diyor..

Galiba iste o gun, iyi yemek yapmanin herkes icin onemli olduguna, yemek pisiren bir erkekse, bunun ozellikle bazi kulturlerde bir insan kalitesi olduguna karar veriyorum ben.. Galiba o gun, iyi yemek yapan erkekleri, hayatta ayri bir yere koymaya basliyorum.. Galiba o gun, insanin yaptigi seye yakismasi gibi, kolay aciklanamiyacak bir kavram olusturuyorum ve buna butun kalbimle inaniyorum..

Yemek yapan cok erkek taniyorum.. Evlerine yemege cagrildigimizda, butun yemekleri pisiren esleri var arkadaslarimin.. Ama benim dedigim baska bir sey.. Yani sarimsagi, kekigi, domatesi birbirine karistirinca, “harika makarna sosu” yaptigina inanan, baligi aliminyum kagida koyup firina verince, deniz urunleri uzmani kesilen, hasbel kader ac kalmamayi, sizi de ac birakmamayi basaran erkekler degil soz ettiklerim.. Hele arkalarindan yemek pisirdikleri mutfaga, ancak itfaiye yardimi ile girebileceginiz, hijyen karsitlari hic degil..

Benim dedigim bir fotograf.. Alisveris torbalarini yere koymayan, ise baslamadan once giysilerinin kollarini sivayan, komik degil, “cool” mutfak onlugu kullanan, ickisi her neyse tezgahin uzerinde, guzel bir muzik acik, keyif yaparak yemek pisiren, neyin neye yakisacagini bilen, bir yemek plani yapabilen, makarnayi soguk sudan gecirmeyen, salatayi iyi yikayan, guzel sofralar kurmayi bilen, pecetenin rengini masa ortusune uygun secen, masaya samdan degil, mum koyan, ekmegi ince ince dilimleyen, tabak canak almayi bilen, peynir isimlerini sayabilen, salata sosunu hazir almayan, alisveris yaparken son kullanma tarihlerine bakan, koylu pazarlarinin adini, yerini bilen, taaa oralara gitmeye usenmeyen bir erkek fotografi benimki..

Bu yaziyi yazmadan once internette soyle bir dolastim.. Siz de bakin.. Ornegin Rocky Fino’ya gore, “kadinlar ne pisirdiginizle degil, bir erkegin yemek pisirmesi dusuncesi ile ilgilidirler ve pisirdiginizin iyi ya da kotu olup olmadigini bile farkedemezler..” Siz soyler misiniz icinizden, yoksa ben hepimiz adina soyle nazik bir “hadi ordan sen de” diyeyim mi.. ?

*Devam edecek......

*

( zucchero'nun en sevdigim sarkilarini yukledim... Yaziyi bosverip, sarkilari dinleyin isterseniz..)


Roma’ 22/I/2009