HERHANGI BIR GUN...

Sabah kahvaltisi icin babannenin sevdigi bardayiz… Babanne bu bari sadece cesit cesit corekleri, kekleri, sicilya tatlilari, balli kaymakli croissantlari icin degil, karsisindaki cimenlik alanda Federico oynasin diye de istiyor…

.
Kahvelerimizi yudumlarken Federico’nun sinif arkadaslarindan birinin babasi yanimiza geliyor, Antonio ile sohbete daliyorlar... Bir ara bana dogru donup, eliyle kurabiye, kek dolu tabagi gosterip, “bunlari yemeyi hak etmek icin gunde kac saat spor yapiyorsun bakalim, itiraf et?” diyor... “Hic saat” diyorum gulerek... “Kek, kurabiye sevmem pek, hayatimda hic de spor yapmisligim yoktur”... “Hadi yaaaaaaa, hic inanmam, cok formdasin” diyor... Gulumsuyorum...
.

“Ben spi.... yazildim gelsene bizimle, Diego’nun annesi, Sara’nin babasi da geliyor, cok egleniyoruz” diyor... “Yok diyorum, ben toplu yapilan hicbirseye uygun degilim”... “Gel birtek ders yap, prova olsun, dur ben arayayim Giuseppe’yi hemen” diyor, ariyor, konusuyor, “bu aksam saat 6.30’da bekliyor seni, yarim saat prova, saat 7’de bizimle birlikte derstesin” diyor, “dur hop nereye geliyorum, neymis bu spi.... sporu” diyecegim, “gorusuruz gorusuruz cok egleneceksin” deyip gidiyor... “Bu neydi boyle simdi diyorum Antonio’ya”... “Ne bileyim, ben de anlamadim, git bir bak belki hosuna gider” diyor...
.

Butun gun aklima bile gelmiyor bu konu... Bu spi... neymis diye merak bile etmiyorum.. Sonra aksamuzeri pacalarim tutusuyor... Benim giyecek spor kiyafetim yok, ayakkabim var mi, bu spor neyin nesi onu bile anlamadim diyorum... Aklimda bir tarihlerde arkadaslarimin armagani bir spor pantolonu geliyor, uzerine beyaz bir t-shirt bulunuyor, Federico’dan yalvar yakar yesil, kapsonlu, montumsu birsey odunc aliniyor, annemin bir tarihlerde aldigi yesil papatyali coraplar nihayet cekmeceden cikartiliyor, saclara alelacele bir toka takiliyor, hayati spor salonlarinda gecen bir kiz arkadas araniyor, “spi... birsey adi, bu spor ne acaba ?” diye soruluyor...
Neymis, “tekme atiyorsun, gucunu kontrol ediyorsun, denge sagliyorsun” mus... “Yok daha neler” diyorum...
.

Ben ?
Bu saatten sonra?
Git Allahaskina...! diyorum...
Sonra sadece soz verdigim icin gitmeye karar veriyorum... Canta bile hazirlamiyorum, bir havlu, bir sise su atiyorum arabaya yola cikiyorum... Dusunuyorum...
Ben?
Bu saatten sonra, tekme atip ic ve dis dengemi saglayacagim oyle mi?
.

Hayal kuruyorum... Basimin ustundeki gri bulutlara bir tekme savuruyorum, binlerce piril piril kristale donusup dagiliyorlar... Birikip hayatimi daraltan yarim kalmis herseye bir tekme savuruyorum, cocuklugumun misketlerine donusup, ortaya saciliyorlar... Bir tekme korkulara, bir tekme kaygilara... Yukseliyorum, ucuyorum, savuruyorum...
.

Trafik cok karmasik bir durumda... Cd’deki sarkiya takiliyorum bir ara... Cok aglamakli bir kadin soyluyor sarkiyi... Tam hatirlamiyorum sozlerini ama,
Bir aksamustu Istanbul’u seyredelim
Bizi sararken aksamin huznu
Maziyi yad edelim diyor...

Aci dolu bir sarki...

Istersen askin olurum...
Istersen gizli kalirim...
Istersen yillar yakarim diyor ...

Evin yakinindaki spor merkezine ulasiyorum... Ne isim var benim burda aksam aksam diye soylene soylene basvuru burosuna yuruyorum... “Ben tekme ile ilgili bir spor icin gelmistim deneme dersim var” diyorum... Michellin’n sembolu gibi bogum bogum vucutlu bir adami isaret ediyorlar, gidiyorum, merhaba benim sizinle deneme dersim var diyorum, icimden kendimi bir yil sonra boyle bogum bogum hayal ediyorum...Ne isim var benim burada diye sormayi surduyorum icimden...

Michelin’in benden hic haberi yok... “Ben deneme dersi hic yapmam” diyor, “iyi bari, ben gideyim o zaman” diyorum... Tam o sirada, bir Yunan heykeli giriyor iceriye... “Marco, bana deneme icin bir doktor bayan gelecek, sen salonu goster ben geliyorum hemen” diyor... “Siz tekme atmayi mi ogretiyorsunuz?” diyorum yunan heykeline, “hayir ben spi.... ogretiyorum” diyor... “Hah iste ben de o spi... yi ariyordum, benim icin Carlo randevu almisti” diyorum... “Iyi de spi.... tekme atilarak yapilmaz ki..” diyor... Ellerimi birbirine vurup, “olsun, cok iyi yumruk ta cakarim” diyorum... Kararliyim, bir cakacagim, bulutlari, korkulari, tasalari, birikmis islerin agirligini dagitacagim...

Gulumsuyor, gel bakalim diyor... Pesinden yuruyorum...
Oyle bir vuracagim ki, artik neye vurulacaksa, dunyayi dagitacagim...

Bisikletlerle dolu bir odaya giriyoruz... Etrafima bakiyorum, duvara kafa filan atmayacagiz insallah diyorum icimden...

.

Yunan heykeli, lacivert beresini cikartiyor, dupeduz kel ama olsun o kadarcik kusur, Yunan heykellerinde de bulunur diyorum icimden ve gobeklerini, kilolarini, yaslarini hicbirseyi kendilerine engel gormemeyi basaran erkeklerin sacsizligi bile cool bir goruntu, hatta karizma haline getirmis olmalari nedeniyle karsilarinda bir kez daha saygiyla egiliyor, dizlerinin arkasindaki cukurda bile selulit bulabilen ve bu yuzden depresyonlara giren hemcinslerime uzuluyorum...

Yunan heykeli, “sen doktorsun aslinda ama yine de aciklayayim” diyip kalp hakkinda, dolasim sistemi hakkinda bir suru soru sorup, ic bayici aciklamalar yapiyor, sonra beni bir bisikletin yanina cagirip, belimin hizasina bakarak seleyi ayarliyor, gidonu egip bukuyor, hadi bakalim diyor...
Ne hadisi, bisiklete mi vuracagim yani diye dusunuyorum ama soylemiyorum...

“Ben buraya ne sporu yapmaya geldim?” diyorum...
Spi... diyor...
“O da ne ?, yavas yavas soyle” diyorum...
S-p-i-n-n-i-n-g diyor...
Eeeeeeeee... diyorum,
İste pedal cevireceksin, yokus yukari, yokus asagi, duz zeminde, tasta , kumda...

“Hadi ya !... Ben gidiyorum, bu muydu yani ?”diyorum...
“Hadi cik seleye, dene” diyor...
Bu cok nazik bir Yunan heykeli, ustelik adimi 15 senede dogru soyleyen 2. insan... Sirf onun hatirina bisiklete de binilir diyorum... Zaten pedal cevirmekte ne var ki....?
Yazik oldu benim tekmelere...

Salon yavas yavas doluyor... Muzik basliyor, onceleri tuy gibi olan pedallar agirlasiyor, bisiklet kursuna donuyor, aynadaki yuzum perisan, elimle yeter diyorum, o bana sakin durma, bizim yaptiklarimizi yapma ama sakin durma diyor...

O kadar yoruluyorum ki, dusup yere yapisacagim kaldiramiyacaklar... Ne tarafa dussem diye sagima soluma bakiyorum, “Mehtap basini kaldir karsiya bak” diye emir geliyor yuksek makamdan, cunku o yuksek bir kursudeki bisiklete biniyor arada gelip benim nabzimi kontrol ediyor, su ic diye ikaz ediyor...

Perisanim... Soyledigi hicbir seyi anlamiyorum.. Yanimdaki cocuk, benim bisikletimin ustundeki kollari, dugmeleri cevirip duruyor, anladigim tek sey, Yunan heykeli HEP HEP deyince seleden kalkip ayakta pedal ceviriyorsun, bir daha HEP diyor oturuyorsun... HOP demiyor, YEP demiyor, anlamsiz bir sekilde HEP HEP diyor... “Hepi yuttum ben zaten, gelin kurtarin beni” diyorum, kendi kendimi gulduruyorum....

Ders bitiyor, bisikletin uzerinden inmeye bile halim yok... “Birakin beni ben burada uyuyacagim” diyorum... Guluyor herkes...

Sali gunu gorusuruz diyorlar, “hic oyle bir niyetim yok” diyorum... “Lutfen” diyor Yunan heykeli, “dusunurum tamam” diyorum, “bekliyorum” diyor yunan heykeli, “iyi bari ayni bisikleti ayir bana” diyorum....
Donuste hala ayni sarki var CD’de..

Istersen askin olurum...
Istersen gizli kalirim..
Istersen yillar yakarim...

Yok yaaa diyorum, kadindaki bu, kilimin olayim, uzerime bas gec halleri sinirime dokunuyor.. Cd’yi cekip cikartiyorum steriodan...

Ben istersem askim olursun...
Ben istersem gizli kalirsin
Ben istersem yillar yakarsin diyorum... O kadar...

Yarin kadinlar gunu... Dunyada hala kadinlara esit haklar vermeyen onca ulke, kiz cocuklarina eziyet eden kulturler, kendini erkeklerle ayni seviyede gormemeye direnen yarim akillar varken, buyuk bir mucadelenin, kayiplarin, cekilmis buyuk acilarin sonunda kazanilmis haklarin gununu, yemege cikalim, bana parfum al, mimoza kopart getire ceviren yuzeysel kulturun karsisinda, bari askta esitlik olsun istiyorum... Kimse kimsenin ayaginin altina bu kadar serilmesin, bari askin basi dik olsun istiyorum...

Hic buyuk ve olaganustu kavgalarin, mucadelelerin ya da basarilarin kadini olmasam da, tarihin yazacagi hicbirsey yapmamis olsamda, sadece oldugum ve hic kimseden daha az olmadigim icin, calisan, ureten, emeginin karsiligini almak icin mucadelesini vermis, herkes icin esitlik isteyen calisan bir kadin, bir anne, bir sevgili-es oldugum icin 8 marti kutluyorum... Mimozalari gozlerimle oksayarak veriyorum kendime armaganimi...

Sizlere de...

Son aylarda yazdigim herseye aglayanlar, eger bu yazida da sizi huzunlendirecek birsey bulduysaniz, siz de bir S-P-I-N-N-I-N-G kursuna yazilin...

Insanin basinda dagilmamis bulut kalmiyor, ustelik zihniniz de aciliyor soylemedi demeyin...

7 Mart 2010'Roma