ISTANBUL'DAN MEHMET GELDI...

Konusuyorduk bir ogleden sonra Mehmet’le.. epeydir Roma’da.. “Benim omrum hazirlanip bozulan valizlerin sevincleriyle huzunlerinin arasinda gecti” diyorum.. Valizler ortaya cikar cikmaz karisir duygularim benim.. Kavusmaya mi sevinecegim, ayrilmaya mi uzulecegim bilinmez..

Babami anlatiyorum.. Ben, yolculuk vakti yaklasirken, gozumun ucunda yaslar, konusulamaz, soru sorulamaz olurdum.. Hircinlasirdim.. Annemle babam hazirlarlardi valizimi.. “Agir olmasin, hic birsey goturmek istemiyorum” derdim.. Tamam derlerdi uysalca..

Ankara’da valiz acilir.. Valizin koselerine saklanmis Ezine peynirleri, Kibris ay cekirdekleri, peksimetler, keteler, kuru yemisler cikardi ortaya.. Mutlaka bir de mektup olurdu, kendime iyi bakmami ogutleyen.. “Baban” diye ciddi ciddi imzalardi babam.. Annem mektup yazsa da, okuyamazdim hiyeroglif yazisini cogu kez ama cok iyi seyler yazardi, bilirdim..

Mutlaka ama mutlaka, keci boynuzu saklanirdi valizin bir yerlerine.. Gulumserdim o zaman.. Ne vakit alirlardi, neden evde degil de, Ankara’da yemek uzere saklanirdi bilmiyorum.. Ama her valiz acisimda sanki bir kese kagidinda keci boynuzlari cikacakmis gibi bekliyorum hala diyorum Mehmet’e.. Guluyoruz..

Mehmet, bir arkeolog.. Bir arkeologun yazabilecegi en ilginc doktora tezini secmis, bir yayinevinin editoru, bir sair.. Gencecik bir omre, bir kac omre sigmayacak ilgiyi, bilgiyi ve emegi sigdirmis, cok akillli ve cok keyifli bir insan..

Size Istanbul’dan ne getireyim diyor telefonda.. Aaaaaaa… Sen ne zaman gittin diyorum.. Aklina esmis, almis biletini bir sabah..

Sen Istanbul’un keyfini cikart diyorum, ben gelince Ciya’ya gidecegiz birlikte, zahter salatasi yiyecegim, soz verdin.. “O kolay” diyor.. Ciya’nin sahiplerini cok iyi tanirim, daha olmadi alip Roma’ya getiririm salatayi, ama siz gercekten ne istersiniz onu soyleyin” diyor..

Sonra bir daha ariyor.. Hala soylemediniz diyor ne istediginizi.. Ay cekirdegi diyorum.. Ama azicik… Bir de nar eksisi isterim o zaman diyorum.. Iki tane de sokak simiti.. Hepsi bu mu diyor..? Daha ne olsun diyorum.. Haa.. Ucaktaki gazeteleri sakin atma, bana getir.. Ben gazeteye dokunarak okumayi seviyorum..

Sonra ona bir mail gonderip, izlemeyi cok istedigim bir filmin DVD’si ciktiysa onu almasini rica ediyorum..

Dondugunde ariyor.. Bulusuyoruz.. Istanbul ona yaramis.. Keyifli gozukuyor.. Yuzune, renk gelmis Istanbul’da.. Konusuyoruz.. Konusuyoruz.. Konusuyoruz.. Sonra kocaman kirmizi bir canta cikartiyor..

Once bir Mudo cantasi cikiyor icinden.. Benim Turkiye’deyken en sevdigim, en cok alisveris yaptigim magaza.. Guzel, yesilli beyazli bir esarp cikiyor icinden.. Hic yuzunu bile gormedigim bir genc kadin, beni dusunmus, zaman ayirmis, benim icin secmis.. Hemen boynuma doluyorum..

Bunlar ay cekirdeklerinizi dedigi paketin icinden, cevizler, kirmizi kabuklu findiklar, bademler, sam fistiklari ve ay cekirdekleri cikiyor..

Sonra simitler bir baska paketten.. Hemen koskocaman isiriyorum simitten.. Nar eksisi, fistik ezmeleri.. Istedigim DVD… Bayram cocuklari gibi seviniyorum..

Sonra bir baska kucucuk paketi aciyorum.. Avuclarim acik kaliyor.. Pakete bakakaliyorum..

Unutmamissin diyorum.. Nasil geldi aklina Mehmet’cigim..? Nasil hatirladin, uzun surmus bir sohbetin bir satirini..? Bu, bir insanin “duygusal kalitesinin”* gostergesi diyorum..

Gozlerim doluyor..

Keci boynuzlari var paketin icinde..

Ben sansli bir insanim..

Etrafimda duygusal kaliteleri yuksek insanlar buldugum icin, o insanlari tanima firsatim oldugu icin sansli bir insanim..

umarim sizler de..