MEHTAP ETTIGINDEN BIHABER...*

Poyraz deli gibi esiyor, denizin rengi morarmis... Hadi kislik eve gidelim diyorum... O da deniz kenarinda, bir deniz sehrinde, herkes icin bir tatil yeri ama bizim icin “kislik ev”...

Eve girer girmez ust kata cikiyorum... Yatagin uzerine atiyorum kendimi... Cok tanidik, cok benim bir odada, gercekten benim olan yatagima...

Ankara’daki evimi oldugu gibi birakip cikmistim gelinligimle... Tam kapidan cikarken soyle bir donup bakmistim arkama... Kitaplarima, camin onundeki sallanan koltuga, uzaktan gorulen Mogan golune, yerdeki Yagci Bedir halisina son bir bakis...

Begene begene, ozene bezene aldigim esyalar, tabaklar, tencereler, lambalar, koltuklar, kitapliklar kimi kimsesi olmayan bir genc kiza ceyiz olarak gitmis benden sonra...

Kitaplarim, yatagim ve iki cok sevdigim koltuk bu evin ikinci katinda, nasillarsa oyle birakilip zamani durdurmuslar arkamdan... Gozlerimi bir yumup acsam, oradayim, Ankara’da, evimde sanki, ayni sabah gunesi odanin icinde...

Kitapligin uzerinde siyah beyaz solgun bir fotograf... Annem Berjer koltukta oturmus, biz arkasinda ayaktayiz... Bir bayram olmali... Ingiltereden gelmis bir kutu, uzerinde dunya haritasi, icinde renkli ataslar, yaninda kendi yaptigim kalemlik, renk renk kalemler... 1995 yilinin ilac rehberi, ingilizce-turkce sozluk, taksit odeyerek aldigim ansiklopediler coktan zaman asimina ugramis...

Oradayim iste, calisiyorum belki de cok sevdigim kokulu kagitlara, kimbilir kime mektup yaziyorum...

Kitaplari aciyorum birer birer... Ece Ayhan defterler 1984’te alinmis, Ilhan Berk deniz eskisi haziran 1982’de...

Turgut Uyar’in kitabini “vakit nisan ortasinda bir aksam, Mehtap ettiginden bihaber” diye Turgut Uyar’dan yazarak armagan etmis bana Haluk...

Kenarda bir kum saati, yaninda bir cercevede Gulcin’le balkonda cekilmis fotografimiz... Mecburi hizmette saglik ocagini temizlerken buldugum eski bir ilac sisesi, icinde kirmizi kuru cicekler...

Siir kitaplarinin raflarinda dolanmaya devam ediyorum... Ne cok siir okurdum, ne cok kitap alirdim, ne cok siir yasardim bir zamanlar... Kavafis’in kitabinin icinden, sararmis bir sayfa dusuyor yere... Ben yazmisim kagidin uzerine... Can Yucel’in bir siiri...

"Bir gün kaldığın yerden başlayacaksın

Biri seni bulacak

Önce korkacaksın eski acılara yakalanmaktan

Biraz ürkeceksin.!

Ne kadar dirensen de nafile....

İnsansın sonuçta,

seveceksin..

Eski acılara bakıp da küsme sevdalara

Gâvura kızıp da oruç bozulmaz.

Sök at kafandan acabaları..

Bir kemik ayni yerden iki defa kirilmaz..."


Okuyorum, gozlerimi kapatip icimden yeniden okuyorum...

Yavas yavas, hizli hizli, satir satir, cumle cumle okuyorum...

Bu siiri, kimbilir niye, kimbilir ne zaman, kimbilir nerede yazip koymusum bu kitabin icine...

Bugun, tam da simdi bulmak icin olmali... Mutlaka...

Zaman coktan durmus bu odada... Onun icin yazmis Ilhan Berk

“Dedim ki hatirla, hatirlamaktir zaman
Butun dillerde...” diye...

Hatirliyorum...

6 Eylul 2010’Turkiye

*Turgut Uyar