SEN VARSAN HERSEY TAMAM...

Bugun kahvaltimizi disarida yapalim diyor babaanne... Emir buyuk yerden... Disarda yapiyoruz... Sonra Federico arkadaslari ile karsilasiyor parkta... Babaanneyle baba kahve keyfi yapiyorlar, dik basli Turk gelini cekistiriyorlar belki, biz oglumla ver arkadaslariyla saklambac oynuyoruz...

.
Yuksek topuklarin uzerinde kosturmaktan yorulup bankin uzerine oturuyorum... Ben cocuklarin fotograflarini cekiyorum, Federico'da benim...

Dusunceler ucuyor biryerlere oyle oturup saklambac oyununu izlerken...

Daha neredeyse 5 hafta surem var hazirlanmak icin… Gerekenleri alacagim, sacima basima ellerime tirnaklarima ceki duzen verecegim... ilk karsilasmamizda beni begensin, hosuna gideyim istiyorum... Ben onu nasl gelirse gelsin sevmeye hazirim nasil olsa...

Gece bu duyguyla yataga yatiyorum...

Sonra birden uyaniyorum uykudan... Bir gariplik var, cok iyi degilim, uyumayi denesem, yok ben hic iyi degilim, Antonio benim kalbim cok garip atiyor, yok heyecandan degil, beni hastaneye gotur diyorum...

Odamin penceresinden yemyesil bir bahce gorunuyor... Roma’nin iyi kliniklerinden birindeyim...

Elimin uzerinde bir igne, yanimda bir monitorde acele acele carpan bir kalbin atislari duyuluyor...Sakin ol, daha hazir degilsindir, lutfen sakin ol diyorum, yavasliyor kalp atislari, sonra tekrar hizlaniyor... Calismaya devam etmeseydim keske diyorum, onca hasta, onca insan, ben belki de ona zarar vermisimdir diyorum, ya ona bir sey olursa diyorum...

Odaya gelip gidiyorlar... Ben hep disariya bakiyorum... Endiselenmeyin diyorlar, endiseleniyorum...

Annemle babam cok uzaklardalar... Amerika’ya Gulcin’in aceleci ogluna hos geldine gitmisler apar topar... Yanimda olsunlar istiyorum... Annem elimi tutsun istiyorum, bana o “korkma” desin istiyorum... “Korkuyorum”...

Benim doktorumla beraber 3 doktor giriyorlar odaya... Sizi daha fazla bu durumda tutamayiz, artik ameliyat zamani geldi diyorlar... Agliyorum... Hazir degildir daha diyorum... Hazir diyorlar...

Hazirliklar hizlaniyor... Beni guzel gorsun istiyorum... Alelacele bir ruj suruyorum dudaklarima, ameliyathane hemsiresinin hemen silecegini bilerek...

“Doktor hanim, ask olsun niye agliyorsunuz, siz boyle yaparsaniz, baskalari ne yapsin” diyor anestezist...
.
Annemi cagirin diyorum... Icimden kendime cok kiziyorum... Bu dunyada annesi yaninda olmadan buyuyen, evlenen, hayati tanimak zorunda kalan onca kinasiz kuzu varken, ben bu kadar goz yasi dokmekte haksizmisim gibi geliyor... Gelecekler elbette, hemen degil, bugun degil ama gelecekler nasilsa...

Nasilsiniz diyor anestezist, cok iyiyim diyorum... Karanlik cokuyor....

Bu nasil bir karanlik, ben karanliktan hic hoslanmam, cabuk acin isiklari diye bagirmak istiyorum sesim cikmiyor...

Annemin sesini duyuyorum... “Aaaaa, vallahi de billahi de gelmisler” diyorum... Annem elini basima koyuyor... Nasil girdi acaba ameliyathaneye diye geciyor icimden...

Eli yumusacik, onun parfumu “Tresor” kokuyor... “Mehtap’cim... Nefes al” diyor... Aliyorum... “Daha derin nefes al” diyor... Daha derin nefes aliyorum... “Gozlerini ac lutfen, hadi ne olur ac gozlerini” diyor, gozlerimi aciyorum...




Gozlerimi aciyorum, bana niye airway taktiniz ne oluyor demeye kalmadan, doktorum, “cok korkuttun bizi” diyor... Bebegim nasil, saglikli mi, iyi mi, annem nerde, Antonio nerde diyorum, Dunya tatlisi, saglikli bir bebek geldi, anlatacagiz hepsini diyor..


Kendimi cok yorgun hissediyorum ama cok mutluyum, bebegim saglikli, Antonio, annem , babam buradalar, hersey umdugumdan da kolay oldu diyorum...

Bu benim versiyonum... Doktorum iki gun sonra yatagimin yanina oturup anlatiyor...

Ameliyat sirasinda beklenmedik bir kanama gelisiyor... Ortalik panikleyince Antonio fenalasiyor, onu hemen disariya cikartiyorlar...



Kanamayla beraber, bir de solunum problemi yasiyorum... Gozlerimi acar acmaz, bebegimin Apgar indexi kac diye soruyorum, 8 diyorlar, kacinci dakikada 8’di diyorum... Bizi bayagi sinava cektin diyor gulerek... Bir de seni annenin ameliyathanede olmadigina inandirmak biraz zor oldu...



Ordaydi diyorum, sen gormemissindir... Ordaydi biliyorum, parfumunu bile duydum.... Annem Mehtap'in dogumuna yetismek kismet olmadi dediginde hep, ordaydin anne, gozumle gordum ordaydin diyorum...

10 yil once bugun... Gunesin altinda, parktaki bankin uzerinde oturup o gunu dusunurken, yuregimde hala ayni tazelikte buluyorum herseyi...

Federico basi dizimin uzerinde, “hayat bir nehir gibi akiyor degil mi anne” diyor... Babasiyla beraber guluyoruz...

Hayatim ondan once ve sonra diye ikiye ayriliyor ve beni ona ulastiran herseye, binlerce kere, hergun, her aldigim solukta sukrediyorum...

22 Subat 2010’Roma